Bitwa Warszawska
Bitwa Warszawska była jednym z największych triumfów polskiego oręża w dziejach świata. Stoczona została w dniach 13-25 sierpnia 1920 roku między wojskami polskimi i radzieckimi. Bitwa była zakończeniem trwającej od 1919 roku wojny polsko-bolszewickiej i ostatecznym zatrzymaniem pochodu komunizmu do Europy zachodniej. Wojska radzieckie dowodzone przez Michaiła Tuchaczewskiego, liczące ponad 110 tysięcy żołnierzy, były lepiej wyposażone niż porównywalne ilościowo oddziały polskie kierowane przez marszałka Józefa Piłsudskiego. Ponadto, wobec załamującego się na niekorzyść Rzeczpospolitej frontu, morale czerwonoarmistów były znacznie lepsze niż wyczerpanych jednostek polskich. Sama bitwa była częścią planu Wojska Polskiego, zakładającego zmuszenie Armii Czerwonej do gwałtownego natarcia na centralną formację Rzeczpospolitej, a następnie okrążenie walczących oddziałów.
Plan opracowany został przez generała Tadeusza Rozwadowskiego, a następnie wykonany przez Józefa Piłsudskiego. Marszałek wydał rozkaz przygotowania Warszawy na ewentualną możliwość przedarcia się wojsk bolszewickich w głąb frontu. Główne siły Wojska Polskiego zgromadzone były na przedmieściach Warszawy oraz w rejonach Leśniakowizny, Okuniewa, Ossowa oraz Rembertowa, gdzie stanowiły zwarty łańcuch mający powstrzymać bolszewicką ofensywę przed dostaniem się w granice stolicy. Pułk Legii Akademickiej znajdował się w rejonach Ossowskich, gdzie cierpliwie czekał na możliwość wsparcia większych jednostek Wojska Polskiego.
Do pierwszych starć doszło w rejonach Ossowa 13 sierpnia. Po pierwszych sukcesach wojsk radzieckich nie przyniosły oczekiwanych rezultatów, a polskim oddziałom udało się załamać ofensywę przeciwnika i odbić ją od własnych okopów. Najcięższe walki trwały do 15 sierpnia, a przez kolejne dziesięć dni w rejonach podwarszawskich odbywały się liczne, mniejsze i większe starcie między obydwoma armiami, które często przeradzały się w misje pościgowe. Bitwa była niezwykle krwawa i zacięta pochłaniając łącznie blisko trzydzieści tysięcy ofiar. Ostatecznie okazała się triumfem Rzeczpospolitej, która dzięki ostatecznemu zwycięstwu mogła zapewnić sobie pokój i możliwości dalszego rozwoju w niestabilnych czasach drugiej dekady dwudziestego wieku.